ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Δεν υπάρχει ακριβής ορισμός της έννοιας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Oxford Power Dictionary (1993) ορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ως "τις θεμελιώδεις ελευθερίες που όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν". Τα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς αμφιβολία, είναι το σύνολο των δικαιωμάτων που κάθε ανθρώπινο ον έχει από την ίδια την ιδιότητά του να είναι άνθρωπος, και τα οποία του εξασφαλίζουν μιαν αξιοπρεπή ζωή και μιαν απρόσκοπτη δυνατότητα προσωπικής εξέλιξης. Ως τέτοια, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι γενικά και απαράγραπτα.

Γενικά, μπορεί κανείς να κατατάξει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε δύο κατηγορίες: α. τα δικαιώματα που είναι θεμελιώδη για τη διασφάλιση αξιοπρεπούς ανθρώπινης ύπαρξης (φαγητό, στέγη, ένδυση, υγεία, εργασία κλπ.) και β. τα δικαιώματα που είναι θεμελιώδη για την ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας (ελευθερία λόγου, έκφρασης και εκπαίδευσης) Κάθε ανθρώπινο δικαίωμα έχει τις κοινωνικο οικονομικές, αστικές, πολιτικές και πολιτιστικές του παραμέτρους.

Όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη. Για πρώτη φορά η έννοια "ανθρώπινα δικαιώματα" εθίγη στην Magna Carta (1215) και στην πρώτη Διακήρυξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων της Αγγλίας του 1689, κατόπιν στα κείμενα της "ένδοξης επανάστασης" του 1688, στα κείμενα του Thomas Hobbes (1588-1679) και του John Locke (1632-1704), στο κείμενο της αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας (1776) και στη Γαλλική Διακήρυξη της Επανάστασης του 1789. Σήμερα, είναι σαφώς διατυπωμένα στην παράγραφο 55 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (1945).

Συμπληρωματικές παράγραφοι αφορούν: (1) διεθνή σύμβαση για την αποτροπή των εγκλημάτων γενοκτονίας (1948), (2) συμπληρωματική σύμβαση για την κατάργηση όλων των θεσμών δουλείας και δουλεμπορίας(1956), (3) σύμβαση για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών ανά την υφήλιο (1952), (4) σύμβαση της UNESCO για την καταπολέμηση των διακρίσεων στην εκπαίδευση (5) διεθνή σύμβαση για την αντιμετώπιση των διακρίσεων (1965) και (6) σύμβαση για την τιμωρία των εγκληματιών που συνέβαλαν στο νοτιοαφρικανικό apartheid (1973).

Η Διεθνής Διακήρυξη των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων διακρίνει τα δικαιώματα σε δύο βασικές κατηγορίες: 1. Κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα: (i)δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην ατομική ασφάλεια and (ii) δικαίωμα στην αντίσταση κατά της δουλείας (iii) δικαίωμα ενάντια σε κάθε μορφή σωματικού ή ψυχικού καταναγκασμού ή βασανισμού (iv) δικαίωμα ίσης αντιμετώπισης ενώπιον του νόμου, ίσης νομικής προστασίας κατά της οιασδήποτε μορφής περιορισμού ή κράτησης. (v) δικαίωμα σε ίση δικαστική αντιμετώπιση (vi) δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης, έκφρασης, πεποιθήσεων και θρησκευτικής πίστης, συνειδησιακή ελευθερία. , (vii) δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση του προφορικού λόγου και στο ειρηνικό συνέρχεσθαι (viii) δικαίωμα πρόσβασης στον δημόσιο ή πολιτικό βίο και δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι (xiv) ελευθερία ελεύθερης μετακίνησης και δικαίωμα ασύλου (x) δικαίωμα εθνικότητας

2. Kοινωνικο οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα: (i) δικαίωμα εργασίας, ίσης μισθοδοσίας και συνδικαλισμού (ii) δικαίωμα ασφάλισης, κοινωνικής σύνταξης, επιδόματος ανεργίας και χηρείας (iii) δικαίωμα γάμου και δικαίωμα ιδιοκτησίας. (iv) δικαίωμα διατήρησης και προάσπισης εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας και κουλτούρας (v) δικαίωμα στη σίτιση, στην υγεία και στις στοιχειώδεις συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης (vi) δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο (vii) δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτιστική ζωή του τόπου.

Η σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Ο πλήρης σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρέχει σε όλους τους πολίτες τη δυνατότητα να ζήσουν ελεύθεροι, με αξιοπρέπεια και να αναπτύξουν έτσι απρόσκοπτα όλο το εύρος των δυνατοτήτων τους, επιτυγχάνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την επιθυμητή αυτοπραγμάτωση και κατ’ επέκταση την προσωπική ευδαιμονία. Προκύπτει, άρα, μια ιδεατή κατάσταση που βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής, στην οποία μεγάλο μέρος των πολιτών αισθάνεται ότι θυσιάζεται ακούσια στο βωμό της απληστίας των λίγων και ισχυρών, που πλουτίζουν και ευημερούν εκμεταλλευόμενοι ανερυθρίαστα τον μόχθο των συνανθρώπων τους. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθιστά εφικτή μια καθ’ όλα εύρυθμη και ομαλή κοινωνική συνύπαρξη, στο πλαίσιο της οποίας έννοιες όπως η προσωπική ελευθερία και η δημοκρατία βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους. Η κάθε πολιτεία επιτυγχάνει, επομένως, το μέγιστο των δυνατοτήτων της, εφόσον διασφαλίζεται η πρόθυμη συνεργασία και υποστήριξη των πολιτών της. Χωρίς την οδυνηρή πραγματικότητα των ανισοτήτων και της αναξιοκρατίας, κάθε πολίτης αισθάνεται πιο έντονη την επιθυμία να συνδράμει στις συλλογικές επιδιώξεις της χώρας του, εφόσον αντιλαμβάνεται πως τα οφέλη των επιτεύξεων θα αποτελέσουν ισότιμο κτήμα όλων των συμπολιτών του και όχι μόνο των πάντοτε ευνοημένων ισχυρών και κρατούντων.

Στο πλαίσιο μιας κοινωνίας όπου κάθε πολίτης χαίρει όλων των δικαιωμάτων του κι έχει έτσι την ελευθερία, αλλά και τις αναγκαίες οικονομικές δυνατότητες, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για μια πιο ουσιαστική ενασχόληση με την τέχνη, τον πολιτισμό και την εμβάθυνση σε πνευματικά ζητήματα. Αποδεσμευμένοι οι πολίτες από τα ψυχοφθόρα άγχη που τους προκαλεί ο καθημερινός αγώνας της επιβίωσης και η καθημερινή βίωση της αδικίας και της εκμετάλλευσης, έχουν τη δυνατότητα να επιδοθούν σε πιο δημιουργικές αισθητικές και διανοητικές απολαύσεις, όπως αυτές προκύπτουν από την τέχνη και τη μελέτη. Η εκμηδένιση, μάλιστα, των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης σε διεθνές επίπεδο θα έδινε μια ουσιαστική ευκαιρία στην ειρήνευση μεταξύ των λαών, εφόσον κάθε έθνος θα γινόταν απόλυτα σεβαστό, χωρίς να αισθάνεται πως οφείλει να δίνει διαρκώς αγώνες για να διαφυλάξει τα εδαφικά και οικονομικά του δικαιώματα. Μια μικρή μείωση στο δυσθεώρητο βιοτικό επίπεδο του μικρού ποσοστού που κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, θα επέτρεπε μια αξιοπρεπή διαβίωση σε εκατομμύρια ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Η σημαντική οικονομική ανάπτυξη που έχει επιτευχθεί στις μέρες μας από πολλά κράτη δεν αποτελεί ικανό παράγοντα διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς η ανάπτυξη αυτή έχει κυρίως προκύψει μέσα από τακτικές ευθέος ανταγωνισμού που έχουν σημάνει την επιδείνωση της οικονομίας μιας άλλης χώρας ή την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού ενός υποδεέστερου οικονομικά κράτους ή τη συσσώρευση πλούτου από ένα μικρό μόνο μέρος του πληθυσμού. Σε κάθε περίπτωση η οικονομική ευμάρεια πολλών κοινωνιών, όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, δεν αφορά το σύνολο του πληθυσμού της. Έτσι, ακόμη και οι πλούσιες κοινωνίες έχουν ανησυχητικά συμπτώματα, όπως είναι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι άστεγοι πολίτες, αλλά κι εκείνοι που επιβιώνουν μόνο χάρη σε κάποιο πενιχρό κρατικό βοήθημα. Η κατάσταση, ωστόσο, είναι ακόμη πιο κρίσιμη σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, αλλά και στα θεοκρατικά κράτη, όπως είναι αυτά των ισλαμιστών, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά.

- Στα ισλαμικά κράτη η καταπίεση των γυναικών είναι διαρκής, εφόσον η θρησκεία δεν τους αναγνωρίζει ισότιμα δικαιώματα με αυτά των ανδρών. Ενώ, η ίδια αυτή θρησκεία, είναι καταδικαστική για τα άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, ωθώντας τους φανατικούς ισλαμιστές ακόμη και στις δολοφονίες ομοφυλόφιλων.

- Οι πολεμικές συγκρούσεις, η πολιτειακή αστάθεια και οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες σε χώρες της Μέσης Ανατολής εξωθούν χιλιάδες πολίτες σε μια μεταναστευτική προσπάθεια που φανερώνει τόσο τον απάνθρωπο χαρακτήρα των δικών τους χωρών όσο και την αναλγησία των Ευρωπαϊκών -κυρίως- χωρών υποδοχής τους. Τραγική είναι, άλλωστε, η οικονομική κατάσταση και στις περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες, όπου η πλειονότητα των πολιτών αδυνατεί να διασφαλίσει έστω και τα στοιχειώδη για την καθημερινή επιβίωση.

- Κράτη στα οποία δεν γίνονται σεβαστές οι δημοκρατικές αρχές, όπως είναι η Βόρεια Κορέα, αλλά και η Κίνα, χρησιμοποιούν εκτεταμένα τη θανατική ποινή, πραγματοποιούν εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων ή αντιφρονούντων, και παραβιάζουν σε μεγάλο βαθμό τα βασικά δικαιώματα των πολιτών τους. Στις χώρες αυτές οι πολίτες δεν έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αντικειμενικές πηγές πληροφόρησης, λαμβάνουν απόλυτα ελεγχόμενη εκπαίδευση και δεν έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα.

- Καίριο πρόβλημα που παρατηρείται κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι η ελλιπής προστασία της παιδικής ηλικίας. Μικρά παιδιά εξαναγκάζονται να εργαστούν υπό άθλιες συνθήκες, κακοποιούνται σωματικά, ενώ γίνονται συχνά και αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

- Το φαινόμενο του ρατσισμού -που εντοπίζεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου- λειτουργεί ως επιπλέον αίτιο καταπίεσης, κακοποίησης και καταδυνάστευσης πολλών ανθρώπων, οι οποίοι βιώνουν καθημερινά ανεπίτρεπτα αρνητικές συμπεριφορές διότι διαφέρουν από την κοινωνική νόρμα της χώρας στην οποία βρίσκονται. Ρατσισμός (στο όνομα της διαφορετικότητας, της θρησκείας κτλ) από κρατικούς θεσμούς. • παράνομες συλλήψεις χωρίς ένταλμα ή ανακρίσεις παρουσία δικηγόρου και βασανιστήρια κρατουμένων • βία σωματική και ψυχολογική, τρομοκρατία, βασανιστήρια • πείνα και εξαθλίωση (με τελικό αποτέλεσμα τη λιμοκτονία και την εξαθλίωση) όταν επιβάλλονται ως τιμωρία από κράτη • εκτελέσεις, δολοφονίες με όπλα μαζικής καταστροφής, επιβολή θανατικής ποινής. • παραβίαση πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων ≈ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο στελεχών δημόσιας διοίκησης ≈ έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας και απολυταρχικά καθεστώτα (που δεν κρίνονται από το λαό ή επιβάλλονται διά της βίας στο λαό)

- Τα ισχυρά κράτη έχουν την τάση να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά ζητήματα των οικονομικά ασθενέστερων κρατών, παραβιάζοντας επί της ουσίας την εθνική τους ανεξαρτησία και το δικαίωμα της πλήρους αυτοδιάθεσης. Διαχρονικό ζήτημα, για παράδειγμα, αποτελεί για τη χώρα μας το γεγονός ότι αναγκάζεται να λαμβάνει εξωτερικά δάνεια, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες οικονομικές τις υποχρεώσεις, επιτρέποντας έτσι στις δανείστριες χώρες να εγείρουν υπέρμετρες αξιώσεις και να αποκτούν λόγο στην εσωτερική λειτουργία και διαχείριση της χώρας.

- Η σύγχρονη εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και του διαδικτύου έχει καταστήσει πολύ ευκολότερη την παραβίαση της ιδιωτικότητας και του απορρήτου. • πχ παρακολούθηση επικοινωνιών ≈ ΜΜΕ που δεν ευαισθητοποιούν το κοινό με οργανωμένες καμπάνιες ή αναφορές στο συγκεκριμένο ζήτημα, με αφιερώματα, ταινίες τεκμηρίωσης κτλ. Οι αναφορές σήμερα γίνονται σποραδικά και επιφανειακά, ενώ το πρόβλημα απειλεί κάθε κοινωνία.

Αίτια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: - Το ανταγωνιστικό πρότυπο του οικονομικού φιλελευθερισμού εξωθεί τα κράτη σε μια άνιση αναμέτρηση που έχει ολέθρια αποτελέσματα για τα ασθενέστερα από αυτά. Οι ισχυρές οικονομίες κατορθώνουν να ελέγχουν τις σημαντικότερες πηγές πλούτου (εμπόριο, τεχνολογική καινοτομία, φαρμακευτικά σκευάσματα κ.ά.), διατηρώντας ένα σταθερά υψηλό προβάδισμα. Ενώ, η ίδια ακριβώς ανταγωνιστική νοοτροπία, μαζί με την απληστία του υλισμού, διατρέχει και τις σχέσεις των πολιτών, με αποτέλεσμα οι οικονομικές ανισότητες στο εσωτερικό -ακόμη και των ισχυρών οικονομιών- να εντείνονται με το πέρασμα του χρόνου, οδηγώντας όλο και περισσότερους πολίτες στην εξαθλίωση. - Η πολιτική κυριαρχία, που αποτελεί γέννημα αλλά και αναγκαίο συμπλήρωμα της οικονομικής κυριαρχίας, συνιστά κίνητρο ακραίας αποτελεσματικότητας σε ό,τι αφορά τη δράση των ισχυρών κρατών, αφού -όπως συχνά διαπιστώνουμε- στο όνομα αυτής γίνονται κάθε είδους παρεμβάσεις στα εσωτερικά άλλων ασθενέστερων κρατών∙ παρεμβάσεις όχι κατ’ ανάγκη ειρηνικές, προκειμένου να είναι εφικτός ο έλεγχος σημαντικών πηγών ενέργειας ή άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών που θα προσέφεραν στη χώρα εκείνη τη δυνατότητα να διαταράξει την ισορροπία δυνάμεων. Χαρακτηριστικές, ως προς αυτό, είναι οι ποικίλες υπερπόντιες παρεμβάσεις των ΗΠΑ, που επιθυμούν να έχουν υπό τον έλεγχό τους όσες περισσότερες χώρες είναι εφικτό, και δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία και πολεμικά μέσα για να το επιτύχουν. - Οι ίδιοι οι πολίτες παραμένουν αδρανείς -ή και αδιάφοροι- απέναντι σε φαινόμενα παραβίασης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιτρέποντας έτσι τη μεγαλύτερη αποθράσυνση των κρατούντων και των οικονομικά ισχυρών. Η εκμετάλλευση των εργαζομένων, η αισχροκέρδεια, η φοροδιαφυγή, οι οικονομικές απάτες που ζημιώνουν το δημόσιο και κάθε άλλη άνομη δραστηριότητα που στερεί πόρους αναγκαίους για την πραγμάτωση μιας δίκαιης κοινωνικής πολιτικής αποτελούν εκφάνσεις ενός διαχρονικού προβλήματος, το οποίο γιγαντώνεται ακριβώς λόγω της απροθυμίας των ίδιων των πολιτών να προχωρήσουν στην καταγγελία και τον περιορισμό τους. - Ο θρησκευτικός φανατισμός, η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός συνιστούν βασικές παθογένειες που ευθύνονται για την καταπάτηση δικαιωμάτων και την απάνθρωπη αντιμετώπιση πολλών πολιτών ανά τον κόσμο. - Οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες τόσο στις αναπτυσσόμενες χώρες όσο και σε κράτη μέτριας οικονομικής ανάπτυξης, εξωθούν στη με κάθε τρόπο εκμετάλλευση των ανθρώπων προκειμένου να επιτευχθεί κάποιο, έστω και μικρό, οικονομικό κέρδος. - Η προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας στα μη δημοκρατικά κράτη επιβάλλει τον περιορισμό των ελευθεριών, τη φίμωση της ενημέρωσης, καθώς και τη δίχως έλεος αντιμετώπιση των αντιφρονούντων. - Με το πρόσχημα της αποτροπής τρομοκρατικών ενεργειών, οι υπηρεσίες πληροφοριών ελέγχουν τη δράση των πολιτών παραβιάζοντας το απόρρητο των τηλεπικοινωνιών και διατρέχοντας όλα τα ηλεκτρονικώς προσβάσιμα στοιχεία που τους αφορούν. Κίνηση η οποία, σε ό,τι αφορά πρόσωπα του πολιτικού χώρου, αποσκοπεί στη συλλογή πληροφοριών για τις αποφάσεις και τα σχέδια ανταγωνιστικών κρατών.

Λύσεις για την αντιμετώπιση της παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι: √ Προβολή της ιδέας του ανθρωπισμού και των αρχών του ώστε να μάθουν οι νεότερες γενιές να σέβονται το συνάνθρωπο. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα στο σχολείο με την ουσιαστική και βιωματική διδασκαλία των ανθρωπιστικών επιστημών και την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Μέσα από διαθεματικές ομαδικές εργασίες/διαθεματικές προσεγγίσεις του προβλήματος, με πολιτιστικές δράσεις μέσα στο σχολείο από ομάδες μαθητών,διαλέξεις των ίδιων των νέων και αρθρογραφία στη σχολική έντυπη ή ηλεκτρονική εφημερίδα √ Με διαλέξεις, καμπάνιες σε τοπικό επίπεδο και ημερίδες για τα ανθρώπινα και πολιτικά/αστικά δικαιώματα του πολίτη σε ενήλικες στο πλαίσιο της διά βίου μάθησης. √ ΜΜΕ με την προβολή του προβλήματος και την ευαισθητοποίηση των ενηλίκων. ΣΤΟΧΟΣ, η συνειδητοποίηση της σημασίας των δικαιωμάτων για τη διασφάλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, √ η άμεση παρέμβαση όσων γίνονται μάρτυρες παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων √ η συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις προάσπισης των δικαιωμάτων (κινήματα, ανθρωπιστικές και μη κυβερνητικές, εθελοντικές οργανώσεις κτλ). Η εμπειρία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που σημαδεύτηκε από μια δίχως προηγούμενο υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη προσδιορισμού και περιφρούρησης των βασικών εκείνων δικαιωμάτων που θα πρέπει να συνοδεύουν κάθε άνθρωπο σε όποια χώρα κι αν ζει. Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (1948) καθόρισε τα θεμελιώδη αυτά δικαιώματα, θέτοντας ένα πλαίσιο ομαλής κοινωνικής λειτουργίας απόλυτα επίκαιρο ακόμη και στις μέρες μας, αφού η διασφάλιση των ζητούμενων συνθηκών διαβίωσης και ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων παραμένει για μεγάλο μέρος του πληθυσμού μια επιθυμητή, αλλά μη πραγματοποιημένη κατάσταση. Οι οικονομικές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί τόσο ανάμεσα στα αναπτυγμένα και τα αναπτυσσόμενα κράτη όσο και στο εσωτερικό ακόμη και των ισχυρότερων κρατών, έχουν ως αποτέλεσμα την εξαθλίωση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων και, άρα, την καταστρατήγηση βασικών τους δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καλύπτουν κάθε πτυχή του ανθρώπινου βίου και διακρίνονται σε ατομικά, κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά. Στα ατομικά δικαιώματα εντάσσονται εκείνα που χαρακτηρίζονται και ως θεμελιώδη, όπως είναι το δικαίωμα στη ζωή, στην αξιοπρέπεια, στην ασφάλεια, στην προσωπική περιουσία, στην ελευθερία λόγου, στην ιδιωτικότητα, καθώς και στην ανεξιθρησκία. Στα κοινωνικά δικαιώματα εντάσσονται εκείνα που κυρίως προκύπτουν μέσα από τη λειτουργία της κοινωνικής συνύπαρξης, όπως είναι το δικαίωμα στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην ψυχαγωγία και ξεκούραση, στην υγεία, στην ισότητα, αλλά και στη γενικότερη κοινωνική μέριμνα. Στα πολιτικά δικαιώματα εντάσσονται εκείνα που αφορούν την ελεύθερη συμμετοχή του ατόμου στις πολιτικές διαδικασίες. όπως είναι το δικαίωμα να εκλέγει, αλλά και να εκλέγεται, το δικαίωμα του συνεταιρισμού, το δικαίωμα των συγκεντρώσεων, αλλά και το δικαίωμα στην ενημέρωση. Στα εθνικά δικαιώματα εντάσσονται εκείνα που αφορούν την ευρύτερη υπόσταση ενός έθνους, όπως είναι το δικαίωμα διατήρησης της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, το δικαίωμα στην εθνική ανεξαρτησία και στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, το δικαίωμα στην εθνική ακεραιότητα, αλλά και το δικαίωμα της εθνικής ταυτότητας, όπως αυτό προκύπτει μέσα από τη γλώσσα και την τοπική παράδοση. Ένα ουσιαστικό -αλλά προφανώς ανέφικτο- αίτημα θα ήταν η πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου, με μια παράλληλη υποχώρηση του υλιστικού προτύπου, ώστε περισσότερες χώρες και περισσότεροι άνθρωποι να μπορούν να μοιραστούν τα οφέλη του πλούτου εκείνου που τώρα βρίσκεται συγκεντρωμένος στα χέρια ενός μικρού πληθυσμιακού ποσοστού. Πολλαπλώς ωφέλιμη, επίσης, θα ήταν η -εξίσου ανέφικτη- υποχώρηση της διάθεσης ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών που τόσο επιζήμια αποτελέσματα έχει για τις λιγότερο ισχυρές χώρες. Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι πολύ βασικές αιτίες παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν δραστικά, υπάρχουν εντούτοις περιθώρια για τη βελτίωση άλλων παραμέτρων που μπορούν να έχουν έναν καίρια αντισταθμιστικό ρόλο. Ειδικότερα: - Ενίσχυση της ανθρωπιστικής παιδείας προκειμένου οι νέοι πολίτες να έχουν περισσότερες αντιστάσεις απέναντι στο υλιστικό πρότυπο και συνάμα μεγαλύτερο σεβασμό για τα δικαιώματα και την προσωπικότητα των συνανθρώπων τους. Η ανθρωπιστική παιδεία αποτελεί ένα καίριο μέσο για την ευαισθητοποίηση των νέων απέναντι σε κάθε πιθανή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενεργή, άρα, προσπάθειά αντιμετώπισης ανάλογων φαινομένων. Παράλληλα, βασικό ζητούμενο από την εκπαίδευση και αγωγή των νέων είναι η εδραίωση ενός πνεύματος διαλλακτικότητας και ανεκτικότητας, που θα μπορούσε να αποτινάξει τις ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές από την κοινωνία του μέλλοντος. Η διαλλακτικότητα, άλλωστε, σε συνδυασμό με την ενίσχυση της κριτικής ικανότητας των νέων, θα μπορούσε να οδηγήσει στην κάμψη φαινομένων φανατισμού και μισαλλοδοξίας, που είναι -συχνά- υπεύθυνα για την αρνητική ή και βίαιη αντιμετώπιση άλλων ανθρώπων. Αν οι νέοι πολίτες είναι έγκαιρα ευαισθητοποιημένοι και ενήμεροι για τις ποικίλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων∙ αν έχουν αποκτήσει το αναγκαίο δημοκρατικό ήθος, αλλά και το ψυχικό εκείνο σθένος που προσφέρει η επίγνωση πως η ατομική προσπάθεια μπορεί να επιφέρει σημαντικές αλλαγές, θα μπορέσουν να αντιταχθούν με αποφασιστικότητα απέναντι σε όποια μορφή παραβίασης αντιμετωπίσουν στη ζωή τους ή αντιληφθούν να συμβαίνει σε άλλους, θέτοντας σημαντικούς περιορισμούς στην ανεξέλεγκτη δράση και παραβατικότητα των ισχυρών της κοινωνίας. - Ενίσχυση των δομών και λειτουργιών της κρατικής πρόνοιας, προκειμένου να υπάρχει η αναγκαία μέριμνα για τους πολίτες που αδυνατούν να διασφαλίσουν τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Ιδιαίτερη φροντίδα χρειάζεται, μάλιστα, για τα άτομα μειονοτήτων και κοινωνικά ευπαθών ομάδων, που αντιμετωπίζουν επιπλέον δυσκολίες στην καθημερινότητά τους. Σημαντική, επίσης, μπορεί να σταθεί η προσφορά των εθελοντικών οργανώσεων, των οποίων η δράση λειτουργεί επικουρικά στα κρατικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας. Ενώ, ας προσεχθεί, πως μέσω του εθελοντισμού παρέχεται αξιοσημείωτη βοήθεια και σε άλλες χώρες, όπως είναι, για παράδειγμα, οι αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής, που αντιμετωπίζουν έντονο πρόβλημα επισιτισμού. - Στήριξη της δράσης των Διεθνών Οργανισμών και διεύρυνση των δικαιοδοσιών τους, ώστε να μπορούν να παρεμβαίνουν δραστικά σε όποιο κράτος εντοπίζουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στόχος που μπορεί να επιτευχθεί με την πρόθυμη συνδρομή όλων των κρατών προκειμένου να είναι εφικτή η διασφάλιση των σχετικών δικαιωμάτων σε όλες τις περιοχές, χωρίς να εξαναγκάζονται οι Οργανισμοί αυτοί να υποχωρούν ή να μένουν αδρανείς απέναντι σε μη δημοκρατικές κυβερνήσεις και καθεστώτα. - Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στις αναπτυσσόμενες χώρες, κυρίως της Αφρικής, προκειμένου να υπάρξει συλλογική και έντονη πίεση προς όλες τις κυβερνήσεις για τη λήψη δραστικών μέτρων βοήθειας και στήριξης των εν λόγω περιοχών. - Σταθερή προσήλωση στις αρχές της δημοκρατίας, με σθεναρή διαφύλαξη της ισονομίας και της αξιοκρατίας, ώστε οι πολίτες να αντιμετωπίζονται ισότιμα και να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια. Η απουσία της αξιοκρατίας, άλλωστε, έχει ως διαχρονικό αποτέλεσμα την υπέρμετρη ευημερία εκείνων που έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις εις βάρος άλλων αξιότερων πολιτών, οι οποίοι επειδή ακριβώς δεν έχουν τις κατάλληλες γνωριμίες δεν λαμβάνουν ποτέ τις ευκαιρίες εκείνες που θα τους επέτρεπαν να αξιοποιήσουν επαρκώς τις δυνατότητες τους. - Συνδρομή των Μ.Μ.Ε. ώστε να στηλιτεύονται τα φαινόμενα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να προκύπτει έτσι ένας αυστηρότερος και συστηματικότερος έλεγχος εκείνων που δε διστάζουν να παραβιάζουν τα εργασιακά ή άλλα δικαιώματα των πολιτών. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

Στη σύγχρονη Ελλάδα και Ευρώπη γίνεται όλο και εντονότερο το ζήτημα της προσφυγιάς. Αιτία της μετανάστευσης σε γενικές γραμμές, τόσο της εκούσιας όσο και της αναγκαστικής, είναι η προσπάθεια εκείνων που μεταναστεύουν να απαλλαγούν από διάφορους παράγοντες που καταπιέζουν τη ζωή και την προσωπικότητά τους. Επίσης,υπάρχουν και καθαροί οικονομικοί λόγοι, όπως η φτώχεια και η πείνα που επικρατεί σε μια χώρα, καθώς και θρησκευτικοί λόγοι. Άλλος κύριος λόγος για την ανθρώπινη μετανάστευση είναι κάποιος πόλεμος που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Μεγάλες μάζες ανθρώπων μεταναστεύουν από φτωχές ή εμπόλεμες χώρες της Ασίας και της Αφρικής και αναζητούν καταφύγιο και καλύτερο μέλλον. Πολλοί από αυτούς αναζητούν εργασία και χαρακτηρίζονται ως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, άλλοι αναζητούν κοινωνική προστασία από την άδικη νομοθεσία της χώρας τους που τους περιθωριοποιεί και τους καταδιώκει λόγω πεποιθήσεων, θρησκεύματος ή σεξουαλικής προτίμησης και χαρακτηρίζονται ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ και οι περισσότεροι αναζητούν ένα καταφύγιο ειρηνικό δραπετεύοντας από ένα πόλεμο ή ένα τυραννικό καθεστώς και χαρακτηρίζονται ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. Ανεξαρτήτως της κατηγορίας στην οποίαν ανήκουν, οι μετανάστες αυτοί είναι πολύ ταλαιπωρημένοι και αντιμετωπίζουν εντονότατο πρόβλημα επιβίωσης. Το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους είναι πολύ αβέβαιο. Η ανασφάλειά τους είναι χαρακτηριστική και θέτει σε δοκιμασία τον ανθρωπισμό των "πολιτισμένων" πολιτών των χωρών της Δύσης.

Οι πολιτικοί πρόσφυγες ειδικά έχουν υποστεί στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων και είναι επικηρυγμένοι στις χώρες απ΄όπου έχουν δραπετεύσει, αναζητώντας ένα καλύτερο και ανθρωπινότερο μέλλον. Το παρόν τους είναι ιδιαίτερα επισφαλές, τα υπάρχοντά τους πολύ περιορισμένα, οι συνθήκες διαβίωσής τους άθλιες.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες οι πρόσφυγες πεθαίνουν κατά την προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν. Ανάμεσά τους πεθαίνουν και μικρά παιδιά.

ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ: Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για τη φρικτή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι σημερινοί πρόσφυγες της Μεσογείου; Δεν είναι μόνο τα ατομικά μας στερεότυπα που μπλοκάρουν και παρεμποδίζουν την υγιή απορρόφηση αυτών των ανθρώπων από το φιλοξενούν πολιτισμικό μόρφωμα. Σε αυτά τα κλισέ έρχεται να προστεθεί η λογική της παγκοσμιοποίησης στην οποία βασίζεται η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Η συνοριακή αστυνομία, η ενεργητική συμμετοχή της χώρας στους οικονομικο-πολιτικούς και στρατιωτικο-πολιτικούς σχεδιασμούς που αφορούν την Ν. Α. Ευρώπη, την Αν. Μεσόγειο, τη βόρεια Αφρική, όλα αυτά δηλώνουν μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να κατακτήσουμε μια καλύτερη θέση στον συγκεκριμένο περιφερειακό κόμβο του διεθνούς συστήματος ελέγχου. Πασχίζουμε να συνέλθουμε από την οικονομική κρίση και την κατάρρευση δεχόμενοι ανενόχλητοι το δόγμα: «η Ελλάδα χώρα επίκεντρο της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας των Βαλκανίων και της Αν. Μεσογείου». Ως εκ τούτου, δεχόμαστε τους πρόσφυγες, γινόμαστε ο κυματοθραύστης των ανάλγητων Ευρωπαίων που κάθε άλλο παρά προτίθενται να τους δεχτούν: αυτοί «βουλώνουν τρύπες» στα κράτη τους με όσους μετανάστες προσφέρονται ως χαμηλόμισθοι και για τους υπόλοιπους υιοθετούν τη στάση «μακριά από ’μας!». Αυτό που απομένει σ’ εμάς είναι να αναλάβουμε –αποκλειστικά εμείς– να τους φιλοξενήσουμε σε αυτό το μεταβατικό, υποτίθεται, στάδιο πριν την αποκατάστασή τους. Την οιονεί αποκατάστασή τους, δηλαδή. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος μύθος και η χειρότερη αυταπάτη. Ξεχνούμε πως μια πολύ επιτυχημένη τεχνική χειραγώγησης των μαζών επινοεί αληθοφανείς μύθους, οι οποίοι ερμηνεύουν όλα τα δεινά του σύγχρονου κόσμου: μαθαίνουμε, βεβαίως, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και από τα κοινωνικά δίκτυα για την καταστροφή τοπικών βιομηχανιών και τοπικής αγροτικής παραγωγής στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, για την υπανάπτυξη, για τον πόλεμο, για τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ανταγωνισμούς. Υιοθετούμε, πιθανώς, ένα παιδάκι από το Σουδάν, ή κουβαλάμε κάποια είδη πρώτης ανάγκης στον πλησιέστερο σταθμό υποδοχής προσφύγων. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε εξ ορισμού ευαισθητοποιημένοι στην ανεργία και την καταστροφή των κρατικών δομών αυτού του υποτιθέμενου «κράτους πρόνοιας», και οι πιο καλλιεργημένοι ανάμεσά μας είμαστε και υπερευαίσθητοι απέναντι στην έξαρση εθνικιστικών, φασιστικών, ρατσιστικών φαινομένων και στην όξυνση του μεταναστευτικού προβλήματος. Βρισκόμαστε, εν ολίγοις, σε πλήρη σύγχυση.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΗΘΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ: Aυτό είναι ένα ανθρώπινο έμβρυο στις τέσσερεις και στις έξι εβδομάδες της κύησης. Πιστεύετε πως συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά στοιχεία που το καθορίζουν ως ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ;

Από πότε ο άνθρωπος μπορεί να ονομάζεται "άνθρωπος"; Ποια είναι η αρχή της ύπαρξης; Η σύλληψη ή η γέννηση; Αυτά είναι φιλοσοφικά ερωτήματα, εκτός από επιστημονικά. Δείτε πόσο πιο "ανθρώπινο" δείχνει το έμβρυο στις οκτώ (δηλαδή στον δεύτερο μήνα) και μετά στις είκοσι εβδομάδες (δηλαδή στον πέμπτο μήνα) της κύησης:

Αν επιχειρήσουμε να συνδέσουμε την καθημερινή μας ζωή με τα διδάγματα των στοχαστών περασμένων αιώνων, μπορούμε να βγάλουμε εκπληκτικά συμπεράσματα που αφορούν τη δική μας ζωή. Ενδεικτικά θυμίζω κάποια αποσπάσματα που έχουν σωθεί από τη σκέψη κάποιων Σοφιστών: «Ελευθέρους αφήκε πάντας θεός, ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκεν». (Αλκιδάμας, σύμφωνα με πληροφορία που δίνει ο Αριστοτέλης στη Ρητορική, 1373b18). (=Ο Θεός όλους τους άφησε ελεύθερους, κανένα η φύση δεν έκανε δούλο).

ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΚΙΔΑΜΑΝΤΑ, ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ; ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΑΥΤΟ.

Ποια είναι η αντίληψη του Καντ για την Ηθική;

Εκείνο που πρέπει βασικά να μας ενδιαφέρει είναι να έχουν οι ηθικές κρίσεις μας καθολικό χαρακτήρα, να ισχύουν δηλαδή όχι μόνο για μία συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και για κάθε παρόμοια περίσταση κατά την οποία ενεργεί ένα παρόμοιο υποκείμενο.

Από την καθολικότητα των ηθικών μας κρίσεων ο Καντ συνάγει την κεντρική αρχή του ηθικού νόμου, την οποία αποκαλεί κατηγορική προσταγή, επειδή έχει κατηγορικό -δηλαδή απόλυτο και όχι υποθετικό- χαρακτήρα. Ο ηθικός νόμος πρέπει να μπορεί να ισχύει σε κάθε περίπτωση και να μη συνδέεται με συγκεκριμένους στόχους του ενός ή του άλλου υποκειμένου. Σύμφωνα με την κατηγορική προσταγή, πρέπει το υποκείμενο της πράξης να θέλει ο γνώμονας (κανόνας) της πράξης του να ισχύει ως καθολικός νόμος. Σύμφωνα με τον Καντ, «η Ηθική δεν είναι το δόγμα που καθορίζει πώς να γίνουμε ευτυχισμένοι, αλλά πώς να είμαστε άξιοι για να γίνουμε ευτυχισμένοι«. Η ηθική ουσιαστικά μπαίνει στη σφαίρα του καθολικού νόμου και η συναισθηματική της διάσταση μένει έτσι σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο.Εκείνο που, κατά τον Καντ, πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να έχουν οι ηθικές κρίσεις μας καθολικό χαρακτήρα, να ισχύουν δηλαδή όχι μόνο για μία συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και για κάθε παρόμοια περίσταση κατά την οποία ενεργεί ένα παρόμοιο υποκείμενο. Ο ηθικός νόμος εξασφαλίζει όχι μόνο την ικανότητά μας να συμβιώνουμε αρμονικά ως λογικά όντα, αλλά και την ελευθερία μας. Και η ελευθερία δε συνεπάγεται την αναρχία ή την ασυδοσία στις επιλογές μας, αλλά την αυτοδέσμευση που επιβάλλει η ορθολογική και αυτόνομη βούλησή μας και η οποία αναγνωρίζει σε όλα τα δρώντα πρόσωπα τα ίδια δικαιώματα μ’ εμάς.

Η έννοια της αρετής κατέχει κεντρική θέση σε μια μακρά φιλοσοφική παράδοση που ανάγεται στην αρχαιοελληνική σκέψη. Κατά τον Αριστοτέλη, η ηθική αρετή, η οποία αξιοποιεί φυσικές μας προδιαθέσεις και καλλιεργείται με την κατάλληλη εκπαίδευση, μας επιτρέπει σε κάθε περίπτωση να πετύχουμε τη σωστή μεσότητα, τον μέσο όρο ανάμεσα σε υπερβολές και ελλείψεις. Την ενσαρκώνει εκείνος που έχει αναπτύξει επιπλέον την απαραίτητη διανοητική αρετή της φρόνησης, την ικανότητα να αναγνωρίζει το καλό για τον ίδιο και για τους άλλους.

Εθελοντές που ρίχνονται στη φωτιά μιας πυρκαγιάς για να σώσουν οικογένειες ή στα ταραγμένα νερά των ποταμών και της θάλασσας για να περισυλλέξουν ναυαγούς, φαντάροι που θυσιάζονται στη μάχη για να σώσουν τους συμπολεμιστές τους. Αλλά και οι δωρητές οργάνων και οι αιμοδότες που προσφέρουν ένα πολύτιμο «κομμάτι» του σώματός τους για τη θεραπεία ενός αγνώστου. Αραγε μπορούν να εξηγηθούν -και πώς ακριβώς;- από τη βιολογική ιστορία του είδους μας τέτοιες καθημερινές πράξεις αλληλεγγύης, αυταπάρνησης ή και αυτοθυσίας για τη σωτηρία της ζωής συνανθρώπων μας, τους οποίους ούτε καν γνωρίζουμε; Απ’ ό,τι φαίνεται λοιπόν η κοινωνική μας ζωή δεν ταυτίζεται πάντα με την αιμοχαρή εικόνα της «άγριας ζούγκλας» ή του ιδιοτελούς «πολέμου όλων εναντίον όλων». Και όπως θα δούμε, η αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία δεν αποτελούν αποκλειστικά ανθρώπινα «ηθικά προνόμια», αλλά εμφανίζονται και σε πολλά άλλα, δήθεν κατώτερα, ζωικά είδη. Συνεπώς ο αλτρουισμός και η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι μια αμιγώς ηθική, αλλά μια βιολογική επιταγή.

Ευτυχώς, η κοινωνική ζωή των ανθρώπων δεν ταυτίζεται πάντα με την αιμοσταγή εικόνα της «άγριας ζούγκλας» ή με την ιδιαίτερα δημοφιλή στις μέρες μας εικόνα του ιδιοτελούς «πολέμου όλων εναντίον όλων». H αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία δεν αποτελούν αποκλειστικά ανθρώπινα «ηθικά προνόμια», αλλά εμφανίζονται και σε πολλά άλλα, υποτίθεται "κατώτερα", ζωικά είδη.

Για παράδειγμα, πώς εξηγείται εξελικτικά η αυτοκτονική συμπεριφορά της εργάτριας μέλισσας όταν κεντρίζει όποιον πλησιάζει στην κυψέλη, με αποτέλεσμα να πεθαίνει η ίδια;

Ανάλογες συμπεριφορές αλτρουιστικής αυτοθυσίας παρατηρούνται όχι μόνο στα «ανόητα» δίπτερα, αλλά και στα πολύ πιο ευφυή ανώτερα θηλαστικά, στους πιθήκους, στους ελέφαντες, στα δελφίνια και στους ανθρώπους.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΚΕΨΗ: Αν η φυσική επιλογή ευνοούσε και επιβράβευε μόνο τους οργανισμούς που ζουν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα, τότε πώς θα μπορούσαμε νε δικαιολογήσουμε την αλτρουιστική συμπεριφορά και, σε ακραίες περιπτώσεις, την αυτοθυσία προς όφελος των άλλων; Γιατί η βιολογική εξέλιξη των κοινωνικών ζώων επέλεξε και συντηρεί τέτοιες ανιδιοτελείς και εμφανώς επιζήμιες αλτρουιστικές συμπεριφορές, ενώ δεν προσφέρουν κανένα άμεσο ή εμφανές όφελος στον αλτρουιστή;

Για να εξηγηθεί επιστημονικά η φαινομενικά παράλογη αλτρουιστική συμπεριφορά έχουν προταθεί, μέχρι σήμερα, διαφορετικές θεωρίες. Τα μοντέλα αυτά διαφοροποιούνται ανάλογα με το αν ο αλτρουιστής διαθέτει εμφανή κοινωνικά κίνητρα ή κατά πόσο επωφελείται ο ίδιος ή κάποιος στενός συγγενής του από την πράξη του. Σύμφωνα με το πρώτο μοντέλο μη συνειδητού λειτουργικού αλτρουισμού, που ισχύει για τα περισσότερα απλά κοινωνικά είδη ζώων, αυτή η συμπεριφορά εκδηλώνεται αυτόματα χωρίς καμία αποτίμηση του κόστους ή του οφέλους της αλτρουιστικής συμπεριφοράς. Σε πιο περίπλοκα κοινωνικά θηλαστικά η αλτρουιστική συμπεριφορά εκδηλώνεται μετά από έκφραση ικεσίας για βοήθεια από κάποιο μέλος της ομάδας (κοινωνικά πυροδοτούμενος αλτρουισμός). Το μοντέλο της εκούσιας και, ώς ένα βαθμό, συνειδητής επιλογής της αλτρουιστικής συμπεριφοράς εκδηλώνεται αποκλειστικά στα ανώτερα θηλαστικά που διαθέτουν μεγάλο εγκέφαλο (ελέφαντες, δελφίνια, πίθηκοι και άνθρωποι). Eδώ απλώς έθεσα την πιθανότητα ο αλτρουισμός, η φιλαλληλία και η κοινωνική αλληλεγγύη να μην είναι μια αμιγώς ηθική επιλογή. Έθεσα την πιθανότητα να τον αντιμετωπίσουμε και ως μια βιολογική επιταγή, η οποία προέκυψε κατά τη βιολογική εξέλιξη και η οποία διατηρείται από τον νόμο της φυσικής επιλογής. Και ο λόγος που ίσως διατηρείται, είναι το ότι προφανώς συμβάλλει αποφασιστικά στην επιβίωση των περισσότερων κοινωνικών ζωικών ειδών, του ανθρώπου μη εξαιρουμένου.

O απόστολος το λέει ξεκάθαρα: "Ἀδελφοί, πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ". (Προς Γαλάτας επιστολή Παύλου γ΄23 - δ΄5) Είναι μια επαναστατική για την εποχή του άποψη, που φυσικό ήταν να διωχθεί.

Ο Χριστιανισμός βασίζεται στην ισότητα των ανθρώπων και από τη φύση του είναι μια επαναστατική θεωρία.

ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ: Ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ανθρώπινης ιστορίας. Γιατί διώχθηκε κατά τη γνώμη σας, γιατί συνελήφθη και μαρτύρησε, γιατί σταυρώθηκε και γιατί όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία για την ανθρώπινη σκέψη και ηθική;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΤΕΚΑΡΤ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΛΑΟΥ-ΕΞΟΥΣΙΑΣ: “Να βρεθεί μια μορφή συνένωσης που θα υπερασπίζεται και θα προστατεύει με όλη τη δύναμη από κοινού το πρόσωπο και τα αγαθά κάθε μέλους, κατά τρόπο ώστε ο καθένας, αν και σχηματίζει ενιαίο σώμα με όλους, θα υπακούει ωστόσο μόνο στον εαυτό του και θα παραμένει το ίδιο ελεύθερος όσο και πριν. Αυτό είναι το θεμελιώδες πρόβλημα στο οποίο το κοινωνικό συμβόλαιο δίνει τη λύση. [...] Οι όροι του συμβολαίου τούτου είναι έτσι προσδιορισμένοι από τη φύση της πράξης αυτής, ώστε η παραμικρή τροποποίηση θα τους έκανε μάταιους και αναποτελεσματικούς. Αν και δεν έχουν ίσως διατυπωθεί ποτέ ρητά, είναι παντού οι ίδιοι. Παντού έχουν γίνει δεκτοί και τους αναγνωρίζουν σιωπηρά. [...] Οι υποχρεώσεις που μας συνδέουν με το κοινωνικό σώμα είναι δεσμευτικές μόνον επειδή είναι αμοιβαίες· και η φύση τους είναι τέτοια, ώστε, εκπληρώνοντάς τες, δεν μπορούμε να εργαζόμαστε για τον άλλον χωρίς ταυτόχρονα να εργαζόμαστε και για τον εαυτό μας”. (Ρενέ Ντεκάρτ, Στοχασμοί περί της πρώτης φιλοσοφίας)

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΕΔΩ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ (18ο αιώνα): ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Οι κυριότερες αξίες που διέπουν το δημοκρατικό πολίτευμα είναι η ελευθερία και η ισότητα. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των πολιτών νοούνται ως απουσία παρεμβάσεων και καταναγκασμών και με θετικό τρόπο ως διασφάλιση και ανάδειξη δυνατοτήτων αυτόνομης έκφρασης και περαιτέρω ανάπτυξης. Παρά την ενδεχόμενη σύγκρουση των εννοιών “ελευθερία” και “ισότητα”, πολλοί πιστεύουν πως είναι εφικτή η παράλληλη επιδίωξή τους. Το φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα δεν αποκλείει την κρατική παρέμβαση στη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών των πολιτών. Συμφωνείτε με αυτήν την άποψη;

Η σοσιαλιστική ιδεολογία δίνει έμφαση στην πραγμάτωση του ιδεώδους της ισότητας και της δικαιότερης διανομής των παραγόμενων αγαθών. - Στις μέρες μας ο προβληματισμός των πολιτικών φιλοσόφων έχει παγκόσμιο και κοσμοπολιτικό ορίζοντα. Αφορά, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα ή και την υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας να παρεμβαίνει ακόμη και εντός των ορίων της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους με σκοπό την αποτροπή ανθρωπιστικών καταστροφών. Ορισμένοι φιλόσοφοι πιστεύουν ότι είναι ρεαλιστική -και επομένως μπορεί να επιτευχθεί- η ουτοπία της αέναης ειρήνης μεταξύ των κρατών-μελών της διεθνούς κοινότητας, εφόσον επικρατήσει παντού το δημοκρατικό πολίτευμα και τα κράτη συνειδητοποιήσουν το συμφέρον τους για την αποφυγή πολεμικών συγκρούσεων. - Παραμένει ανεκπλήρωτο ηθικό όραμα η εξάλειψη της αδικίας και της εκμετάλλευσης των ασθενέστερων κρατών από τα ισχυρότερα, καθώς και η έμπρακτη και ουσιαστική αλληλεγγύη της διεθνούς κοινότητας προς τους φτωχότερους λαούς. Να γράψετε την άποψή σας.

Ο Max Weber παρατηρεί διεξοδικά ότι κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση όλες οι επιστήμες και οι τέχνες, ολόκληρος ο τρόπος ζωής αντιμετωπίσθηκαν ορθολογικά, εκλογικεύθηκαν και οργανώθηκαν με βάση το λογικό σύστημα. Αυτό τον βοηθά πολύ στο να αποδώση όλη αυτήν την νοοτροπία στην μεταρρυθμιστική κίνηση που βασίστηκε στον ορθό λόγο και την ορθολογική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, τον πλησίον και την κοινωνία. Ο ορθός λόγος θεωρήθηκε ως το κέντρο της υπάρξεως του ανθρώπου. Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να δούμε και την ύπαρξη του Καπιταλισμού. Πραγματικά, υπήρχε ένας "προκαπιταλιστικός" Καπιταλισμός. Αυτό σημαίνει ότι ο Καπιταλισμός δεν συνίσταται στην απεριόριστη επιθυμία για πραγματοποίηση του κέρδους. Το κυνήγι του χρήματος, η επιθυμία του πλουτισμού, η επιθυμία για απόκτηση υλικών αγαθών και κεφαλαίου συνδέεται με τον άνθρωπο και μπορούμε να τα βρούμε σε κάθε φάση της ζωής του. Όμως, στον δυτικό Μεσαίωνα ο Καπιταλισμός προσέλαβε μια ορθολογική οργάνωση. Είναι επιδίωξη του κέρδους «μέσα στο πλαίσιο μια μόνιμης ορθολογικά οργανωμένης καπιταλιστικής επιχείρησης και με κριτήριο την αποδοτικότητα». Σε όλον τον κόσμο και σε όλες τις εποχές υπήρχαν έμποροι και μεγαλέμποροι, αλλά μόνο στην Δύση αναπτύχθηκε ένας Καπιταλισμός «σε τύπους, μορφές και κατευθύνσεις, που δεν προϋπήρξαν πουθενά αλλού». Πραγματικά, στην Δύση αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη μορφή Καπιταλισμού, που συνίσταται «στην ορθολογική καπιταλιστική οργάνωση της (τυπικά) ελεύθερης εργασίας».

¨Οταν ο Βέμπερ κάνει λόγο για το "Πνεύμα του Καπιταλισμού" εννοεί αυτήν την ορθολογική οργάνωση της επιχείρησης, της εργασίας. Αλλά για να επιτευχθή αυτό χρειάζονται απαραίτητα δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι «ο χωρισμός της επιχείρησης από τον οίκο» και ο δεύτερος η «ρατσιοναλιστική λογιστική». Μπορεί να βρη κανείς και στο παρελθόν, σε πολλές χώρες, τον χωρισμό της επιχείρησης από τον οίκο, αλλά όμως δεν υπήρχε προηγουμένως η ορθολογική λογιστική της επιχείρησης «και ο νομικός χωρισμός της επιχειρησιακής από την ατομική ιδιοκτησία». Αλλά αυτή η νέα τροπή και νέα θεώρηση της ζωής δεν εξαντλείται μόνον στις επιστήμες, τις τέχνες και την οικονομική οργάνωση (Καπιταλισμό). Την συναντούμε σε όλες τις μορφές της ζωής των ανθρώπων. Αυτή, δηλαδή, η ρατσιοναλιστική αντίληψη της ζωής επηρέασε πολύ τον σοσιαλισμό, κατά τον Max Weber. Ο κόσμος σε όλες τις φάσεις της ιστορίας, όπως γνώρισε καπιταλισμούς, έτσι γνώρισε και διαφόρους τύπους και μορφές σοσιαλισμού. Μολονότι πάντοτε υπήρχαν οργανώσεις, συντεχνίες, όμως δεν παρατηρούμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Δύση, την έννοια του πολίτη και του αστού, το προλεταριάτο σαν τάξη. Αυτό το συναντούμε κυρίως στην Δύση, γιατί υπήρχε η «έλλογη οργάνωση της ελεύθερης εργασίας σαν επιχειρησιακή μονάδα». Και σε παλαιότερους χρόνους υπήρχαν ταξικοί αγώνες μεταξύ δανειστών και οφειλετών, μεταξύ κυρίων και δούλων κλπ., αλλά όμως αυτοί οι αγώνες διέφεραν από τους αγώνες που συνέβησαν κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση. Όπως, δηλαδή, η εκλογίκευση της ζωής και η ορθολογική οργάνωση του βίου στις δυτικές κοινωνίες του Μεσαίωνα επηρέασαν τις επιστήμες, τις τέχνες, τον Καπιταλισμό, έτσι ακριβώς επηρέασαν και τον σοσιαλισμό. Ο Καπιταλισμός, όπως δημιουργήθηκε στην Δύση, ο λεγόμενος «σύγχρονος έλλογος καπιταλισμός», εκτός από τα μέσα της παραγωγής είχε ανάγκη και από ένα νομικό σύστημα και από μια διοίκηση με σταθερούς κανόνες λειτουργίας. Αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε στην Δύση, όπου αναπτύχθηκε αυτός ο έλλογος Καπιταλισμός.

Να εξηγήσετε με δικά σας λόγια την τοποθέτηση του Μαξ Βέμπερ, σαν να επρόκειτο να την διδάξετε στην τάξη.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται όλα τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, ειδικότερα ως προς τη φυλή, το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τις θρησκείες, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, την περιουσία, τη γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Δεν θα μπορεί ακόμα να γίνεται καμία διάκριση εξαιτίας του πολιτικού, νομικού ή διεθνούς καθεστώτος της χώρας από την οποία προέρχεται κανείς, είτε πρόκειται για χώρα ή εδαφική περιοχή ανεξάρτητη, υπό κηδεμονία ή υπεξουσία, ή που βρίσκεται υπό οποιονδήποτε άλλον περιορισμό κυριαρχίας. Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική του ασφάλεια. Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται. Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική. Καθένας, όπου και αν βρίσκεται, έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της νομικής του προσωπικότητας. Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία του νόμου, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Όλοι έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία από κάθε διάκριση που θα παραβίαζε την παρούσα Διακήρυξη και από κάθε πρόκληση για μια τέτοια δυσμενή διάκριση. Καθένας έχει δικαίωμα να ασκεί αποτελεσματικά ένδικα μέσα στα αρμόδια εθνικά δικαστήρια κατά των πράξεων που παραβιάζουν τα θεμελιακά δικαιώματα τα οποία του αναγνωρίζουν το Σύνταγμα και ο νόμος. Κανείς δεν μπορεί να συλλαμβάνεται, να κρατείται ή να εξορίζεται αυθαίρετα. Καθένας έχει δικαίωμα, με πλήρη ισότητα, να εκδικάζεται η υπόθεσή του δίκαια και δημόσια, από δικαστήριο ανεξάρτητο και αμερόληπτο, που θα αποφασίσει είτε για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του είτε, σε περίπτωση ποινικής διαδικασίας, για το βάσιμο της κατηγορίας που στρέφεται εναντίον του. Κάθε κατηγορούμενος για ποινικό αδίκημα πρέπει να θεωρείται αθώος, ωσότου διαπιστωθεί η ενοχή του σύμφωνα με τον νόμο, σε ποινική δίκη, κατά την οποία θα του έχουν εξασφαλιστεί όλες οι απαραίτητες για την υπεράσπισή του εγγυήσεις. Κανείς δεν θα καταδικάζεται για πράξεις ή παραλείψεις που, κατά τον χρόνο που τελέστηκαν, δεν συνιστούσαν αξιόποινο αδίκημα κατά το εσωτερικό ή το διεθνές δίκαιο. Επίσης, δεν επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που ίσχυε κατά τον χρόνο που τελέστηκε η αξιόποινη πράξη. Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψης του. Καθένας έχει το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι από επεμβάσεις και προσβολές αυτού του είδους. Καθένας έχει το δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερα και να εκλέγει τον τόπο της διαμονής του στο εσωτερικό ενός κράτους. Καθένας έχει το δικαίωμα να εγκαταλείπει οποιαδήποτε χώρα, ακόμα και τη δική του, και να επιστρέφει σε αυτήν. Κάθε άτομο που καταδιώκεται έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και του παρέχεται άσυλο σε άλλες χώρες. Το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί κανείς να το επικαλεστεί, σε περίπτωση δίωξης για πραγματικό αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου ή για ενέργειες αντίθετες προς τους σκοπούς και τις αρχές του ΟΗΕ. Καθένας έχει το δικαίωμα μιας ιθαγένειας. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιθαγένειά του ούτε το δικαίωμα να αλλάξει ιθαγένεια. Από τη στιγμή που θα φθάσουν σε ηλικία γάμου, ο άνδρας και η γυναίκα, χωρίς κανένα περιορισμό εξαιτίας της φυλής, της εθνικότητας ή της θρησκείας, έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται και να ιδρύουν οικογένεια. Και οι δύο έχουν ίσα δικαιώματα ως προς τον γάμο, κατά τη διάρκεια του γάμου και κατά τη διάλυσή του. Γάμος δεν μπορεί να συναφθεί παρά μόνο με ελεύθερη και πλήρη συναίνεση των μελλονύμφων. Η οικογένεια είναι το φυσικό και το βασικό στοιχείο της κοινωνίας και έχει το δικαίωμα προστασίας από την κοινωνία και το κράτος. Κάθε άτομο, μόνο του ή με άλλους μαζί, έχει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιδιοκτησία του. Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Στο δικαίωμα αυτό περιλαμβάνεται η ελευθερία για την αλλαγή της θρησκείας ή πεποιθήσεων, όπως και η ελευθερία να εκδηλώνει κανείς τη θρησκεία του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μόνος ή μαζί με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά, με τη διδασκαλία, την άσκηση, τη λατρεία και με την τέλεση θρησκευτικών τελετών. Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο. Καθένας έχει το δικαίωμα να συνέρχεται και να συνεταιρίζεται ελεύθερα και για ειρηνικούς σκοπούς. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συμμετέχει σε ορισμένο σωματείο. Καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας του, άμεσα ή έμμεσα, με αντιπροσώπους ελεύθερα εκλεγμένους. Καθένας έχει το δικαίωμα να γίνεται δεκτός, υπό ίσους όρους, στις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας του. Η λαϊκή θέληση είναι το θεμέλιο της κρατικής εξουσίας. Η θέληση αυτή πρέπει να εκφράζεται με τίμιες εκλογές, οι οποίες πρέπει να διεξάγονται περιοδικά, με καθολική, ίση και μυστική ψηφοφορία, ή με αντίστοιχη διαδικασία που να εξασφαλίζει την ελευθερία της εκλογής. Κάθε άτομο, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, έχει δικαίωμα κοινωνικής προστασίας. Η κοινωνία, με την εθνική πρωτοβουλία και τη διεθνή συνεργασία, ανάλογα πάντα με την οργάνωση και τις οικονομικές δυνατότητες κάθε κράτους, έχει χρέος να του εξασφαλίσει την ικανοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες δουλειάς και να προστατεύεται από την ανεργία. Όλοι, χωρίς καμία διάκριση, έχουν το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα δίκαιης και ικανοποιητικής αμοιβής, που να εξασφαλίζει σε αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αμοιβή της εργασίας, αν υπάρχει, πρέπει να συμπληρώνεται με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας. Καθένας έχει το δικαίωμα να ιδρύει μαζί με άλλους συνδικάτα και να συμμετέχει σε συνδικάτα για την προάσπιση των συμφερόντων του. Καθένας έχει το δικαίωμα στην ανάπαυση, σε ελεύθερο χρόνο, και ιδιαίτερα, σε λογικό περιορισμό του χρόνου εργασίας και σε περιοδικές άδειες με πλήρεις αποδοχές. Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες. Έχει ακόμα δικαίωμα σε ασφάλιση για την ανεργία, την αρρώστια, την αναπηρία, τη χηρεία, τη γεροντική ηλικία, όπως και για όλες τις άλλες περιπτώσεις που στερείται τα μέσα της συντήρησής του, εξαιτίας περιστάσεων ανεξαρτήτων της θέλησης του. Η μητρότητα και η παιδική ηλικία έχουν δικαίωμα ειδικής μέριμνας και περίθαλψης. Όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα αν είναι νόμιμα ή εξώγαμα, απολαμβάνουν την ίδια κοινωνική προστασία. Καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Η εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται δωρεάν, τουλάχιστον στη στοιχειώδη και βασική βαθμίδα της. Η στοιχειώδης εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους. Η πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία πρέπει να είναι ανοικτή σε όλους, υπό ίσους όρους, ανάλογα με τις ικανότητες τους. Η εκπαίδευση πρέπει να αποβλέπει στην πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και στην ενίσχυση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιακών ελευθεριών. Πρέπει να προάγει την κατανόηση, την ανεκτικότητα και τη φιλία ανάμεσα σε όλα τα έθνη και σε όλες τις φυλές και τις θρησκευτικές ομάδες, και να ευνοεί την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης. Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά τους. Καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει ελεύθερα στην πνευματική ζωή της κοινότητας, να χαίρεται τις καλές τέχνες και να μετέχει στην επιστημονική πρόοδο και στα αγαθά της. Καθένας έχει το δικαίωμα να προστατεύονται τα ηθικά και υλικά συμφέροντά του που απορρέουν από κάθε είδους επιστημονική, λογοτεχνική ή καλλιτεχνική παραγωγή του. Καθένας έχει το δικαίωμα να επικρατεί μια κοινωνική και διεθνής τάξη, μέσα στην οποία τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη να μπορούν να πραγματώνονται σε όλη τους την έκταση. Το άτομο έχει καθήκοντα απέναντι στην κοινότητα, μέσα στα πλαίσια της οποίας και μόνο είναι δυνατή η ελεύθερη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Στην άσκηση των δικαιωμάτων του και στην απόλαυση των ελευθεριών του κανείς δεν υπόκειται παρά μόνο στους περιορισμούς που ορίζονται από τους νόμους, με αποκλειστικό σκοπό να εξασφαλίζεται η αναγνώριση και ο σεβασμός των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των άλλων, και να ικανοποιούνται οι δίκαιες απαιτήσεις της ηθικής, της δημόσιας τάξης και του γενικού καλού, σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τα δικαιώματα αυτά και οι ελευθερίες δεν μπορούν, σε καμία περίπτωση, να ασκούνται αντίθετα προς τους σκοπούς και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν.